De onmacht
van een VN vredesmacht
De Media
De rol van de media
Is van doorslaggevend belang voor het beeld dat bij de thuisblijvers over een missie ontstaat en blijft hangen.
Zo is er over de Korea Oorlog (ook onder VN mandaat!) over het algemeen maar bar weinig meer bekend dan het feit dat deze tot heden officieel nog niet beeindigd is.
Over Libanon is al meer bekend, mede omdat het NOS Journaal vrijwel wekelijks iets te melden had over dat land en dan met name over Beirut waar geen VN militairen waren om de strijdende partijen uit elkaar te houden.
Ook dat er plotseling besloten werd dienstplichtigen uit te zenden deed nogal wat stof opwaaien zodat bij iedereen wel iets is blijven hangen. Op zijn minst dat Nederlanders zich daar hebben ingezet namens de VN.
Veel meer is er bekend over Srebrenica en de na-sleep daarvan. Iedereen heeft daar weet van, maar het beeld dat is blijven hangen is dat van bierdrinkende en feest vierende militairen in Zagreb...
Minder, heel veel minder, is bekend over de omstandigheden waaronder 'onze jongens' hun werk hebben moeten doen en middels deze pagina's tracht ik daar wat meer duidelijkheid over te geven. Niet alleen over de omstandigen maar ook over de gevolgen die een dergelijke missie voor de mannen en vrouwen kunnen hebben.
Ten oorlog: Onze krijgsmacht is geen humanitaire organisatie
Als oorlogsverslaggever werd Joeri Boom regelmatig door militairen aangeklampt - eindelijk iemand die hen begreep.
Nederland moet eens ophouden de term 'oorlog' te vermijden in het publieke debat, betoogt hij bij zijn vertrek bij De Groene Amsterdammer. Want wie wil er leven in een leugen?
Het Nederlandsche VN-contingent in Libanon 1979-1985
de heer M.G. Woerlee (Brig. Gen. b.d.) beziet UNIFIL en de Nederlandse deelname in een breder perspectief dan zij die hun wachtdiensten draaiden, patrouilles liepen en weer dezelfde infiltranten aanhielden, ontwapenden en uit UNIFIL-gebied begeleidden.
Vanuit dat perspectief lijkt de situatie destijds nog chaotischer en onoverzichtelijker te zijn geweest...
Optreden in Libanon, Een persoonlijke evaluatie door l.J. Duine, voormalig compagnies commandant in Libanon
"Ik realiseer mij dat mijn artikel op een aantal punten zeer kritisch en misschien zelfs onvriendelijk is, doch goede taakuitvoering in de toekomst en mogelijk zelfs voorkoming van een aantal slachtoffers zijn belangrijker dan gekrenkte ego's" Schrijft hij als afsluiting bij deze evaluatie.
Libanon en Srebrenica De eerste door het grote publiek vergeten, de tweede de geschiedenis boeken in als een soort van Nationale Blamage die ook nog eens te wijten valt een de militairen die hun werk niet goed gedaan zouden hebben.
Dat Srebrenica een Nationale Blamage is geworden is hooguit voor een verwaarloosbaar deel te wijten aan de inzet van de Nederlandse militair ter plaatse, groter is wat dat aangaat de schuld van de bureau-ridders in Den Haag waar al voor de aanvang van de missie het mislukken ervan is geplanned.
In plaats van de YPR (pantser-rupsvoertuig) met het oorspronkelijke boordwapen (Urlikon snelvuur kanon) uit te zenden werd er een bijna antieke .50 mitrailleur gemonteerd,
Dat de .50 een betrouwbaar wapen is staat buiten kijf, de gealieerden hebben er per slot van rekening Hitler Duitsland en Keizerlijk Japan (mede) mee verslagen... Naast een gebrekkig mandaat, bevelhebbers in het veld die afhankelijk waren van Den Haag en de UN in New York en de ontoereikende uitrusting, is er nog een overeenkomst: de gevolgen voor het personeel.
Arnold Karskens schreef er in 2002 voor de Revu een indringend stuk over.
Het weekblad Elsevier plaatste in 1996 een interview met generaal Hans Couzy als voorpagina artikel met de pakkende titel "Srebrenica was de waanzin ten top".
Srebrenica Het onderzoek naar de gebeurtenissen en omstandigheden die tot de val van de enclave Srebrenica geleid hebben door het NIOD laat een ander beeld zien dan de gemiddelde journalist in zijn/haar ijver de deadline voor de zaterdag-bijlage te halen laat zien.
De meest waanzinnige verhalen en geruchten deden op een gegeven ogenblijk de ronde in de main stream media, zo zouden kinderen aanmaakblokjes met jam gegeven zijn of met speelgoed de mijnenvelden ingelokt zijn.
Zelfs na publicatie van het onderzoek bleven journalisten afgeleid door de geruchten en deden zij geen verslag maar deelden visie's en meningen.
Een snelle lezing van de destijds uitgegeven perssamenvatting leert dat het falen voor het overgrote deel te wijten is aan gebrek aan (politiek-)leiderschap en zorgen omtrent de (politieke-)toekomst van betrokkenen.
Toen Dutchbatt eenmaal 'veilig' in Nederland terug was, werden al snel alle pijlen gericht op de militaire leiding (Thom Karremans) in plaats van op de daadwerkelijk verantwoordelijken: Ministerie van Defensie en de Vereigde Naties die uiteindelijk de parameters waarbinnen deze missie werd uitgevoerd hebben vastgesteld..
En het publiek liet zich gewillig voorliegen door de woordvoerders van de verschillende betrokken instanties die zich in hun ivoren torens terugtrokken om te wachten tot de media-storm was uitgeraast.
Het (mannen-)weekblad Panorama kwam zelfs 2 maal naar Libanon, in 1980 en in 1983 en deed daar uitgebreid verslag over.
Opvallend zijn de interviews met de mannen die de postbemanning vormden. De meningen over het nut van de missie verschilt als dag en nacht, niet voor niets schreef ik elders al dat met de start van 'Vrede voor Galilea' in feite een einde kwam aan de missie. Lees en oordeel zelf...
Verslag uit een Libanon dat niet bestaat
Op 23 juli 1982 verschijnt in het weekblad De Tijd een stuk van de hand van Arie Kuiper die in Libanon amper een maand na de start van operatie 'Vrede voor Galilea' een dankbaar Libanees volk aantreft.
Dankbaar voor de bevrijding van het Palestijnse juk want de wissel die de PLO (en de Palestijnen) op de Libanese samenleving trekt is groot.
Het is dezelfde PLO die met een niets ontziende ijver de staat Israel en al haar inwoners wilde vernietigen en daarbij niets gaf om aantallen slachtoffers.
De PLO was destijds maar 1 van de rivaliserende partijen die het operatiegebied van UNIFIL als hun eigen uitvalsbasis naar Israel zagen.
UNIFIL en dan met name het Nederlandse bataljon was dermate gepositioneerd dat zij niet zelden een aanval op Noord Israel onderschepten nog voordat deze goed en wel begonnen was waardoor zij, hoewel strikt neutraal, steeds weer partij dreigden te worden.
Als een groepje strijders werd onderschept was een vergelding van PLO zijde te verwachten. Als zij niet werden onderschept en in hun opzet slaagden was een vergelding van Israelische zijde zeker.
Een artikel uit de Trivizier Trivizier (periodiek van vakbond VBM/NOV) nr. 10/1999 maakt melding over het uitreiken van het Draag Insigne Gewonden aan Theo Peters. Theo vertelt over zijn periode bij UNIFIL (1981, WZZ) en diverse misstanden binnen MINDEF.
Met name de enorme afstand tussen manschappen/onderofficieren enerzijds en de officieren anderzijds zie je steeds weer terugkomen bij verhalen over defensie. Een hogere rang brengt automatisch meer verantwoordelijkheden met zich mee maar in dit verhaal blijken diverse personen eigenwijzer dan verantwoordelijk, met alle gevolgen van dien.
Hansje Ravesteijn, Haris, Koninginnedag 1982 en Majoor van Coberen: Zomaar wat steekwoorden uit een serie gebeurtenissen die iedereen die in Libanon geweest is kent.
De jongens die erbij waren, zij die die dag de posten bemanden, MINDEF en iedereen heeft een eigen lezing.
VPRO's andere tijden heeft er al onderzoek naar gedaan en ongeveer alle verhalen staan elder op het web gepubliceerd (zie ook "Een artikel uit de Trivizier" elder op deze site) en dus hoeft hier e.e.a. niet nog eens herhaald te worden.
Wel heb ik het onderzoek van Andere Tijden gecombineerd met wat kranteknipsels uit Nederlandse kranten, kleur het plaatje en zoek de verschillen...
Duidelijk is dat Defensie en haar woordvoerders de hele kwestie in de aanloop schromelijk onderschat hebben en na afloop onder het tapijt hebben willen vegen.
Veteranen van 'goede' en 'foute' missies
De Telegraaf, 6 april 1999: De voormalige Bosnië-ganger Jürgen H. (25) uit St. Jansteen heeft zaterdagmiddag in een schietclub in het Zeeuwse Clinge een eind aan zijn leven gemaakt. (...) De jongen zat drie jaar geleden in Bosnië als militair. Hij had het altijd over de oorlog. Hij kon de huidige beelden van het drama in Kosovo volgens betrokkenen niet langer verwerken.
Het was maar een klein krantenberichtje, en niet méér dan een voetnoot bij de etnische zuiveringen in Kosovo die kort daarop de aanleiding zouden vormen voor de eerste échte oorlog uit de geschiedenisvan de NAVO inclusief Nederlandse inbreng daarbij.
'Onverwerkte ervaringen', denk je in eerste instantie als je zoiets leest, '...daar zouden ze zulke militairen toch beter op moeten voorbereiden'. En: 'psychisch labiel, jazeker', '...maar dat kan toch ook nauwelijks anders met een beroepskrijgsmacht waar ze iedere kneus moeten aannemen om niet met halflege bataljons te zitten?'.
Het Nederlandse VN-optreden in Korea
Een verhelderend relaas over de Nederlandse bijdrage aan de eerste interventie van de VN.
Als Nederland met een gelijksoortig mandaat naar Bosniê was gegaan, hadden er geen massagraven te hoeven worden ontdekt en geruimd; had de VN haar geloofwaardigheid behouden.
Copyright statement:
copy-right geschonden?
Laat het me weten!
Mist u iets? Staat er teveel of onjuiste informatie?